Beklimming Pisco

Na de lange trektocht was het tijd voor wat anders: mountainbiken. Om 9 uur stonden we bij de agency na een ontbijtje op straat. Eerst was het wachten op de gids, daarna moesten de fietsen gecontroleerd, uit elkaar gehaald en in de auto. Na een lange rit omhoog bleek er een fiets kapot, dus was het opnieuw wachten en bellen om een nieuwe. Uiteindelijk om half 1 begonnen we, onze gids op een kapotte fiets, hij kon niet trappen. We daalde een stukje af en al snel was het zo moeilijk dat we moesten lopen. Dit ging zo door tot de asfaltweg vanaf waar we langzaam naar beneden rolde tot we nog geen twee uur na ons begin met fietsen terug waren. Een teleurstellende dag, maar alles heeft zijn voordeel, zo had ik de tijd wat langer met familie te bellen en kon ik met vrienden van huayhuash trek eten en uitzoeken of Pisco mogelijk was.
De volgende dag ging mijn trektocht niet door omdat de spullen voor de beklimming van Pisco. Verder liep ik wat door de stad en nam ik dit keer echt de tijd om de markt te bekijken en te genieten van het stadse leven. Opnieuw at ik samen met mensen van de huayhuash trek en praten we over ons aankomend avontuur voor we vroeg in bed doken.
Op 20 juli om 5 uur 's ochtends vertrok ik vanaf mijn hostel. Na bijna 5 uur onderweg konden we eindelijk starten. Onze gids: Edwin nam ons mee terwijl de drager: Cesar met een zak van wel 25/30 kilo op zijn ijzeren frame achter ons aan kwam. Hij droeg 3 tenten, 4 slaapzakken, eten, kookspullen en klimmateriaal zonder klagen maar met een brede glimlach op zijn gezicht en dar doet hij al 30 jaar. Na ongeveer twee uur lopen waren we in het basiskamp waar we onze lunch aten en alle warme kleren aantrokken tegen de koude wind die hier stond. Na de lunch liepen we verder, nog zo een twee en een half uur over de morene, een groot steenveld dat we moesten oversteken naar het Morene kamp op 4900 meter hoogte.
Hier zetten we ons kamp op en na een snel maal doken we nog voor het donker de tent in om te slapen.
Om 2 uur werden we wakker gemaakt terwijl ik luisterde naar de sneeuw op de tent. Er lag een pak van 3 a 4 centimeter en was nog steeds aan het sneeuwen. We pakte onze hoognodige spullen, werkte een broodje weg met een kop warm water en vertrokken een uur later. Over de gladde besneeuwde stenen liepen we tot de gletsjer om daar onze stijgijzers aan te doen en aan het touw verder te gaan. We waren de eerste groep wat we hoe hoger we kwamen steeds beter merkte, in de verse sneeuw was het sporen maken zwaar. Waar de tour agency zei dat het makkelijk lopen was bleek het ongelofelijk zwaar. Met verzuurde kuiten klommen we hoger en steiler. Soms was het bijna klimmen met de ijsbijl omdat he bij elke stap weer een halve naar beneden zakte en het te stijl was om rustig te kunnen staan. Na bijna 3 uur ploeteren door het donker terwijl de sneeuw ons in het gezicht blies kwamen we op een volledig witte top. Niet alleen de gletsjer en sneeuw maar de wolk omhulde ons in een witte wereld zonder uitzicht. Ondanks dat kan deze ervaring mij en het Franse stel niet meer worden ontnomen. Na wat topfoto's ging ik voorop in de afdaling. Door een witte wereld waar ik slechts twee meter vooruit zag volgde ik een alweer besneeuwd pad van de heenweg. We daalde uit de wind van de top en het was warm, verder in de afdaling zagen we meer en de zon brak zelfs soms door. We genoten het laatste stuk van de gletsjer, de ijsmuren, de spleten en ijspegels. Om 9 uur waren we in het kamp voor ontbijt waarna we het kamp opruimde en vertrokken, terug over de morene, een warme choco in de refuge en verder naar de bus. Ondertussen was er een race gaande en kwamen hardlopers ons voorbij, prachtig om te zien en ik krijg zin om mee te doen. Om half 6 waren we na wat gedoe me taxi en bus terug in Huaraz en kon ik na een heerlijk avondmaal in mijn favoriete restaurantje voor 4 sol eindelijk uitrusten.
Mijn laatste dag in Huaraz ging ik naar Pastoruri Gletsjer. Na een lange aanloop, inmiddels verwacht ik niet anders, hadden we een paar stops om een bijzondere plant soort te zien, een meer met 7 kleuren (zo zeggen ze) en een muurtekening. Bij de gletsjer was het een klein stukje lopen over een geplaveid pad voor we de grote ijswand zagen. Het was de meest toeristische plek en dat maakte het onaangenaam. Na een korte lunch met een Colombiaanse jongen aan de voet van de gletsjer liep ik om het meer uit de menigte en kwam in een stilte en zag nog eens veel meer. Dit was een prachtige plek uiteindelijk waarvan ik als laatste dagje in Huaraz nog even kon genieten.
In de avond ging ik naar Lima om Marjolein te verwelkomen in Peru!